2009-03-20

Equador: primeres sensacions

"Seguimos cooon... " (nananana-naaaaaaaaa... - musiqueta -) i a continuació el nom de la novel·la de torn.
Estava esmorzant a Pasto mentre que aquesta falca de RCN sonava a la meva esquena. Sabia que podria ser l'últim cop que la sentia, i no vaig poder reprimir un fort sentiment de nostàlgia.
Després, cap al Santuario de las Lajas, prop d'Ipiales: un bonic passeig per acomiadar Colòmbia.
====================================================================
Arribo a Otavalo de nit i molt cansat. No tinc ganes de voltar, ni de buscar lloc on dormir, així que em quedo a la primera pensió que trobo. A més, l'"almuerzo" que havia pres a Tulcán se m'ha indigestat... El porc "amagat" a la sopa? El regust que em repeteix cada mitja hora sembla confirmar-ho.
Després de descarregar les coses a la pensió, me n'adono que he perdut l'estora... (obro parèntesis de desesperació: un altre objecte a la llista d'objectes perduts! Uffffff! -sospir de desesperació-).
Surto al carrer per oxigenar-me una mica. Fa molt fred i plovisqueja. Resumint: cansat, indigest, amb fred, només 8$ a les butxaques, l'estora perduda... Encara hi penso: serà una gran pèrdua... (almenys ara podré creuar les portes sense entrebancar-me).
Però tot i això estic content. Molt content. Encara no sé ben bé per què, però suposo que deu ser la sensació que es té davant la perspectiva de conèixer un país nou: nova gent, nou menjar, noves ciutats, nous paisatges, nova cultura... Nou hemisferi!
Sento olor de carn a la brasa cuinada al carrer... L'olor em reconforta, però el meu estòmac diu que no. Avui no soparé.